Mareritt

 

1

Eit skrik skjer i øyra mine.
Eg set meg brått opp i senga, tørr i munnen,
skjelven i kroppen. Kvar er eg?
Kven skreik så desperat?

Hjartet dunkar hardt, det gjer vondt i brystet.
Eg ser meg rundt i det halvmørke rommet, skjøner
ingenting. Vindauget er på feil plass, møblane
ukjende. Dette rommet … Det er jo mitt.
Eg, Mia og mamma bur her no. Ei veke har vi
budd i Smeby.

Skriket frå draumen gjallar som eit ekko inni
hovudet. Eg hugsar ikkje noko anna enn dette:
eit jenteskrik, eit fortvila hyl.

Var det Mia? Eg drar dyna til side, set føtene mot
det kalde golvet og går til naborommet.
Mia pustar roleg, og eg lukkar døra stille. Går tilbake
til rommet som enno ikkje kjennest som mitt eige.

Eg drar gardinene til side og ser ut. Månen skin
over hagen, ein plenflekk som skrånar ned mot ei
brei, nattsvart elv. Rett ved elva ligg eit kvitmåla,
lite dokkehus, som Mia elskar.

Då ser eg det.
Ei jente utanfor dokkehuset. Ei ganske lita
jente, med bustete hår. Det er som om ho gløder,
som om det brenn i auga hennar. Ho står og ser
opp mot huset, og eg får ei ekkel kjensle.
Den jenta vil meg ikkje noko godt.

Hjartet bankar hardare att, uroa spreier seg i
kroppen. Eg lukkar auga, pustar djupt.

Då eg opnar auga, er det heilt mørkt i hagen.
Inga lysande jente.
Ein bil køyrer på andre sida av elva, det er alt.
Natta er mørk og stille i Smeby.

 

2

– Kven er denne sin?
Alle i klassen er klare til å gå. Lærar Einar held
opp ein tom nudelboks som har stått i
vindaugskarmen. Ingen i klasse 9 B melder seg.
Det er i alle fall ikkje min. Så eg teier, som eg
stort sett har gjort i heile dag.

– Skal vi bli her, då? spør Einar tørt.
– Er det så vanskeleg? seier ei av jentene og slenger
boksen i søpla. Ho kastar irritert på håret og ser
utover klassen. Er det meg ho ser på?
– Bra, Ea, men neste gong lèt du rotekoppen ta
ansvar sjølv, seier Einar. – Takk for i dag!

Eg syklar heimover, og går av sykkelen i motbakkane.
– Mattias! høyrer eg bak ryggen min.
– Ja? seier eg spørjande til ein gut på sykkel
rett bak meg.
– Julian, seier han. – Frå klassen.
– Ja, hei, seier eg, lèt som eg kjenner han att.
– Bur du i nærleiken? spør han.
– Ja, i Gravgata.
– Eg òg! seier Julian, tydeleg begeistra.
Han er mykje større enn meg. Har lange armar og
bein, raudt hår og urolege hender.
– Så bra, seier eg og prøver å høyrast ut som eg
meiner det.
– Kva liker du å drive med? spør Julian.
– Eg liker musikk. Speler bassgitar, mumlar eg.
– Tøft! seier Julian ivrig.

Julian verkar hyggeleg, men eg vil berre heim.
Vere i fred. Slappe av.
Eg stoppar opp ved porten til huset.

– Bur du her? I nummer 23? seier Julian,
det breie smilet hans er heilt borte no.
– Ja, svarer eg.
– Du bur her, ja … seier han for seg sjølv.
Eg ser på han, er det noko meir han vil seie?
– Kjende du dei som budde her før? spør eg.
Julian ristar på hovudet.
– Nei, eg har aldri vore her. Og no må eg visst
heim. Sjåast i morgon!
Det var merkeleg kor travelt han fekk det?

3

– Læraren vår er så grei! fortel Mia mens vi et
sushi. – Og så pen! Ho heiter Anne Lise.

Eg dynkar ein maki i soyasaus og lèt att øyra. Mia
har hatt ein fantastisk dag i andre klasse. Fint, det.
– Du då? spør mamma og dultar borti meg.
– Heilt greitt.

Eg veit mamma vil høyre meir, men det er ikkje så
mykje å seie. Mamma meiner det godt, men eg er
ikkje Mia, glad som ein kvalp. Eg er Mattias,
interessert i musikk, ikkje leiking.

Det ringer på døra, og ei jente med gul kjole
står i døropninga.
– Hei, Aisha! strålar Mia.
– Bli med i dokkehuset mitt!
Dei flaksar av garde nedover i hagen.

Etter middag speler eg litt gitar på rommet.
Då eg kjem ned på kjøkkenet, sit mamma og legg
bokbind på skulebøkene.
– Seier du til Mia at det er kveldsmat? spør ho
og smiler til meg.

Eg går ned til dokkehuset. Då eg opnar døra, blir
eg møtt av to glade jenter. Inne i dokkehuset er det
eit lite leikekjøkken, eit lite bord og to blåmåla
stolar. På veggen heng eit bilete av to kattungar.
Det eine vindauget har blomstrete gardiner.

– Velkomen til vår restaurant! seier Mia.
– Takk, kva har de på menyen? spør eg.
– Biff! seier Aisha.
– Og vaniljesaus, fniser Mia.
Det er det beste ho veit.
– De får heller kome inn og ete. – No er det
kveldsmat, seier eg. Då eg lukkar døra til
dokkehuset, kjenner eg ei rar lukt.
– Har de leika med eld? spør eg strengt.
Jentene berre ler og spring om kapp
opp mot huset.

Eg har hatt god luktesans frå eg var liten. Har støtt
snust ut i lufta og fanga opp lukta av vaflar, diesel
og appelsinar før alle andre.
Eg tar ikkje feil. Det luktar røyk. Bål.
Eg kikkar inn i dokkehuset ein siste gong.

Jenta!

Den same jenta eg såg i natt. No lyser ho ikkje, ho
ser ut som ei vanleg jente, med brunt, bustete hår,
olabukse og blå genser. Bortsett frå auga. Auga er
svarte av trass og sinne. Eg kjenner ei vond kraft frå
den vesle kroppen, som eit svart, ekkelt sug.
Det grøsser i meg. Kven er ho?
Eg vil spørje, men kjem ikkje så langt.
– Forsvinn! kveser jenta.
Stemma er grov, skurrande, truande.

Eg ryggar, slenger att døra, spring opp til huset
med skjelvande bein og klump i halsen.
Mia og Aisha sit ved kjøkkenbordet og
et brødskiver.
– Kven er jenta i dokkehuset? spør eg andpustent.
Mia ser på meg som om eg er heilt dust.
– Meiner du Aisha?
– Ho andre! seier eg utolmodig.
– Det var berre eg og Aisha i dokkehuset,
seier Mia. Dei ser på meg som om eg er heilt sprø.